Etimologia botanica
di Alexandre de Théis
1810

Biografie botaniche

---

K

Kaempfer

Engelbert Kaempfer (Lemgo, Nordrhein–Westfalen, Germania, 16 settembre 1651 – Lieme, Lemgo, 2 novembre 1716) è stato un naturalista, botanico, medico, viaggiatore e scrittore tedesco. La sua notorietà a livello scientifico deriva dall'aver descritto e classificato per primo la Ginkgo biloba; estremamente significativi sotto il punto di vista etnografico risultano i suoi resoconti sulle culture asiatiche, in particolare il Giappone, con le quali ebbe modo di venire a contatto nel corso di numerosi viaggi. § Engelbert Kaempfer (1651–1716) est un médecin et voyageur allemand. Né à Lemgo en Westphalie, il étudie à Königsberg, et part en Suède d'où il accompagne l'ambassadeur suédois en Perse. Par la suite il fut médecin de la Compagnie néerlandaise des Indes orientales, visita le Siam, la Chine et le Japon (où il restera deux ans et rencontrera par deux fois le shogun Tsunayoshi Tokugawa à Edo). Ses notes descriptives sur ce dernier pays, les plus détaillées que l'on puisse connaître à l'époque sur la civilisation japonaise, seront l'objet d'un ouvrage en 3 volumes: « Histoire du Japon », qui sera d'abord publié en anglais, puis traduit en français, en néerlandais, en allemand et même en russe. Rentré à Amsterdam en 1693 puis à Lemgo où il devint médecin du comte Simon August zur Lippe (1727–1782). Il a introduit l'acupuncture en Europe, ainsi que le premier plant de soja, en 1712. Il est le premier européen à décrire le Ginkgo biloba dans son ouvrage Amaenitatum exoticarum en 1712, de façon si séduisante que ses successeurs à la Compagnie des Indes ont rapporté des plants de Ginkgo en Europe. Il est enterré dans l'église St Nicolas de Lemgo. Plusieurs espèces de plantes ou d'animaux sont nommés en son honneur, comme les fleurs du genre Kaempferia, le crabe araignée géant du Japon (Macrocheira kaempferi) ou le mélèze du Japon (Larix kaempferi).

Kageneck

Johann Friedrich von Kageneck (* 1. April 1741 in Freiburg im Breisgau; † 4. März 1800 in Madrid) war ein österreichischer Botschafter. Friedrich Graf von Kageneck war von 1778 bis 1779 k.k. Gesandter in Stockholm (Schweden) und danach von 1779 bis 1782 Gesandter in Kopenhagen (Dänemark). Von 1783 bis 1786 war von Kageneck Ambassador to the Court of St James’s und vom 4. Dezember 1786 bis zu seinem Tod war er Botschafter in Madrid.

Kalm

Pehr Kalm (6 March 1716 – 16 November 1779) (in Finland also known as Pietari Kalm and in some English–language translations as Peter Kalm) was a Swedish–Finnish explorer, botanist, naturalist, and agricultural economist. He was one of the most important apostles of Carl Linnaeus. Among his many accomplishments, Kalm can be credited for the first description of Niagara Falls written by someone trained as a scientist. Kalm was born in Ångermanland, where his parents had taken refuge from Finland during the Great Northern War. His father died six weeks after his birth. When the hostilities were over, his widowed mother returned with him to Närpes in Ostrobothnia, where Kalm's father had been a Lutheran minister. Kalm studied at the Academy of Turku from 1735, and from 1740 at the University of Uppsala, where he became one of the first students of the renowned naturalist Carolus Linnaeus. In Uppsala Kalm became the superintendent of an experimental plantation owned by his patron, Baron Sten Karl Bielke. Kalm did field research in Sweden, Russia, and Ukraine from 1742 to 1746, when he was appointed Docent of Natural History and Economics at the Academy of Turku. In 1747 the Academy elevated him to Professor of Economics, and the same year he was also appointed by Linnaeus and the Royal Swedish Academy of Sciences (which he had been a member of since 1745) to travel to North America to find seeds and plants that might prove useful for agriculture or industry. In particular, they wanted him to bring back the red mulberry in the hope of starting a silk industry in Finland (which was then an integral part of Sweden, today also known as Sweden–Finland). On his journey from Sweden to Philadelphia, Kalm spent six months in England, where he met many of the important botanists of the day. Kalm arrived in Pennsylvania in 1748; there he was befriended by Benjamin Franklin and John Bartram. Kalm made the Swedish–Finnish community of Raccoon (now Swedesboro) in southern New Jersey his base of operations. Raccoon had been one of the settlements established as part of the former Swedish colony of New Sweden. There he served as the substitute pastor of Trinity Church, the local Swedish Lutheran church. Kalm subsequently married the widow of Johan Sandin, the former pastor who had died. He remained in Raccoon until 19 May 1749. He made trips as far west as Niagara Falls and as far north as Montreal and Quebec before returning in 1751. After his return to Finland to take his post as Professor at the Turku Academy, he established botanical gardens in Turku, and taught there until his death in 1771. Kalm's journal of his travels was published as En Resa til Norra America (Stockholm, 1753–1761). It was translated into German, Dutch, and French, and into English in 1770 as Travels into North America. Kalm described not only the flora and fauna of the New World, but the lives of the Native Americans and the British and French colonists whom he met. An American edition was translated by Swedish–American scholar and literary historian Adolph B. Benson (1881–1961). It was published as Peter Kalm's Travels in North America: The English Version of 1770 (Wilson–Erickson Inc. 1937). It has become an important standard reference regarding life in colonial North America and has been in continuous print in several updated editions. In his Species Plantarum, Linnaeus cites Kalm for 90 species, 60 of them new, including the genus Kalmia, which Linnaeus named after Kalm. Kalmia latifolia (Mountain–laurel) is the state flower of Pennsylvania and Connecticut. Kalm's ethnicity and mother tongue became a topic almost a century after his death, during Finland's so–called language strife. Kalm himself usually signed letters as "Pehr Kalm", and he was born and raised in the bi–cultural and bi–lingual Finland–Swedish Närpes, and all his known professional writings were done in Latin and Swedish. Another famous Swedish scientist from territories that later became Finland, Anders Chydenius, was a student of Pehr Kalm's. The standard author abbreviation Kalm is used to indicate this individual as the author when citing a botanical name.

Kitaibel

Pál Kitaibel (3 February 1757– 13 December 1817) was a Hungarian botanist and chemist. He was born at Mattersburg and studied botany and chemistry at the university of Buda. He became professor taught these subjects at Pest in 1794. As well as studying the flora and hydrography of Hungary, in 1789 he discovered the element tellurium, but later he gave credit to fellow Hungarian Franz–Joseph Müller von Reichenstein (1740–1825) who had discovered it in 1782. Together with Franz de Paula Adam von Waldstein (1759–1823), he wrote Descriptiones et icones plantarum rariorum Hungariae ("descriptions and pictures of the rare plants of Hungary"; M. A. Schmidt, Vienna, three volumes, 1802–1812). He died in 1817 at Pest. The genus Kitaibelia of mallows was named after him by Carl Ludwig von Willdenow. Species named after him: Ablepharus kitaibelii, Kitaibela vitifolia, Knautia kitaibelii, Aquilegia kitaibelii. The standard author abbreviation Kit. is used to indicate this individual as the author when citing a botanical name.

Kleinhoff Kleijnhoff

Christiaan Kleijnhoff is vermoedelijk geboren in Polen in het plaatsje Landou bij Breslau. Niet bekend is wanneer hij naar Holland gekomen is. Hij trad in dienst van de V.O.C. en werd een bekend chirurgijn – botanicus. De chirurgijn was een medisch behandelaar in de middeleeuwen en vroegmoderne tijd. Het vak van chirurgijn kwam voort uit het werk van de barbier, dit in tegenstelling tot de universitair opgeleide internistische artsen. In de zeilvaart had de chirurgijn de graad van officier. Hij had meestal een eigen hut waar hij zijn medische instrumenten en medicijnen bewaarde. Zijn taak was het om zieke of gekwetste bemanningsleden en passagiers te verzorgen. Ook na een lijfstraf moest hij de veroordeelde op medisch gebied bijstaan. Tijdens en na een zeeslag moest de chirurgijn de gewonden verzorgen en zo nodig opereren. De gekwetsten werden benedendeks gebracht door zijn assistenten. Die moesten de chirurgijn ook bijstaan bij operaties. Amputatie om koudvuur te vermijden was geen uitzondering. Bloedvaten werden met een gloeiend ijzer dicht gebrand. Het werk aan boord van zeilschepen was niet zonder risico en leidde soms tot ernstige ongevallen. Uiteindelijk heeft het werk van de chirurgijn geleid tot de ontwikkeling van de moderne chirurgie. Op 27 oktober 1742 vertrok Christiaan Kleijnhoff  als opperman (medische zorg) aan boord van het VOC–schip de "Eendragt", met schipper Jacob Verleng, vanaf Texel naar Batavia. De reis ging via Kaap de Goede Hoop, waar het schip op 02 februari 1743 aankwam. Op 28 februari 1743 vertrok het schip weer richting Batavia. De aankomst in Batavia was op 28 mei 1743. De "Eendragt" was een spiegelretourschip, gebouwd in 1742 voor de Kamer van Amsterdam op de VOC–werf in Amsterdam. Het schip had een lengte van 150 voet, een laadvermogen van 575 last (=1150 ton) en een bemanning van 291 tot 364 koppen.  In 1754 werd de naam van het schip veranderd in "Elswoud". Op 09 januari 1756 strandde het schip bij Ceylon, op weg van Batavia naar Siam. De bemanning werd op 2 á 3 na gered. Op 08 oktober 1751 werd Christiaan aangesteld als practisijn van het binnenhospitaal te Batavia. Op  29 december 1752 werd hij binnenregent van het buitenhospitaal. Op 13 maart 1756 trad Christiaan, weduwnaar van Margaretha Elisabeth Swanenvelder, in het huwelijk met Huberta Verspijck van Nimwegen. Op 31 augustus 1756 werd hij binnenregent van het binnenhospitaal, waarna hij in 1758 werd benoemd tot stadsdokter van Batavia en opperchirurgijn. In april 1757 werd Christiaan's en Huberta's eerste kind geboren, Dorothea Franҫoise Kleijnhoff, die later in het huwelijk trad met Jean Camijn. Christiaan Kleijnhoff bezat een grote botanische kennis. Daarin lag in het bijzonder zijn betekenis. In Batavia bezat hij een tuin waar hij allerlei Indische en Chinese gewassen kweekte. Een aantal exotische gewassen droegen later zijn naam. Op 28 mei 1762 nam Christiaan ontslag als binnenregent van het hospitaal en werd schepen van Batavia. Deze functie bekleedde hij echter maar korte tijd, want in datzelfde jaar repatriëerde hij naar Holland. Op 5 november 1762 ging hij, met zijn vrouw en inmiddels 4 kinderen, als passagier aan boord van het schip "Liefde", met schipper Hendrik Andries Tieding. De reis ging weer via Kaap de Goede Hoop, waar het schip op 16 januari 1763 aankwam. Enkele weken later, op 02 februari 1763, vertrok het schip weer met bestemming Texel, waar het op 16 mei 1763 arriveerde. De "Liefde" (vermoedelijk een spiegelretourschip) werd gebouwd in 1748 voor de Kamer van Amsterdam op de VOC–werf in Amsterdam. Het schip was 150 voet lang, had een laadvermogen van 575 last (=1150 ton) en bemanning van 320 tot 400 koppen. Het was in gebruik bij de VOC vanaf 1748 tot februari 1768. Hierna werd het schip opgelegd in Batavia. Bij zijn terugkomst in Holland was Christiaan Kleijnhoff een vermogend man en genoot hij veel aanzien. In 1763 vestigde hij zich als rentenier in Culemborg, waar hij onmiddellijk in de Magistraat zitting nam. Korte tijd later werd hij burgemeester. Christiaan kocht bij zijn komst in Culemborg de "Heerlijkheid en het hoge huis Enspijk" aan de Linge. Per binnenjacht voer hij er vanuit Culemborg heen. Eveneens kocht hij een grote buitentuin op 's Heerenhof te Culemborg. Mogelijk is het huis te Enspijk al vanaf de stichting, mogelijk in de 15e eeuw, een allodiaal goed ( = een vrij erfgoed ) geweest. Vermoedelijk is het gesticht door een lid van de familie Pieck. Deze familie was vanaf het begin van de 15e eeuw in het bezit van goederen te Enspijk. Het huis bleef in de familie Pieck tot 1763, toen Anne Frans Willem Pieck, laatste telg uit de familie Pieck, heel zijn goederencomplex te Enspijk, waaronder het allodiale 'hooghuis', verkocht aan Christiaan Kleinhoff. Het vererfde vervolgens op diens dochter Anna Christina. Begin 19e eeuw werd Enspijk aangekocht door de graaf van Bylant van Marienweerd, die het huis in 1828 heeft laten slopen. Christiaan had de titel: Heer van Enspijk. Door zijn grote botanische kennis kwam Christiaan Kleijnhoff in contact met andere grootheden op dat gebied. Hij correspondeerde onder andere met Carl Linnaeus en de bekende Zweedse plantkundige Carl Peter Thunberg, die hij in 1771 in Amsterdam ontmoette. Linnaeus was een Zweedse arts, plantkundige, zoöloog en geoloog, In 1735 publiceerde hij de eerste druk van één van zijn belangrijkste werken: Systema Naturae. Systema Naturae beschrijft de drie natuurrijken Dieren, Planten en Mineralen. Het dierenrijk is verder onderverdeeld in zes klassen: I Viervoeters (inclusief de mens), II Vogels, III Amfibieën (reptielen en amfibieën), IV Vissen (inclusief walvissen), V Insecten (geleedpotigen) en VI Wormen (alle overige ongewervelden; inclusief kwallen en inktvissen). Plantkundige Thunberg was één van de studenten van Linnaeus. Het plantengeslacht Thunbergia is naar hem vernoemd. In totaal kreeg het echtpaar Kleijnhoff negen kinderen. Vrijwel alle kinderen huwden met telgen van andere vooraanstaande families, zoals Staringh, Graevenstein en Van Wijnbergen. Eén van zijn zonen was Christiaan Frederik Kleijnhoff, die op 19 maart 1761 te Batavia werd geboren. Hij werd hier te lande als geneesheer opgeleid en vestigde zich als zodanig, na zijn promotie, in Amsterdam. Op 10 mei 1817 aanvaardde hij te Leiden de hem opgedragen post van hoogleraar in de landhuishoudkunde, met een Nederduitsche redevoering "over de waarde van het hedendaagsch leerstellig onderwijs der landhuishoudkunde, als wetenschap beschouwd", die in de Annales der akademie voor het jaar 1817 – 1818 was opgenomen. De hogeschool genoot echter niet lang van zijn onderwijs, daar hij reeds op 05 april 1819 overleed. Als natuurkundige deed hij zich kennen door zijn: "Bedenkingen over het einde, waartoe de insekten vermoedelijk geschapen zijn", uit 1805.; en door de beantwoording van de vraag : "Wat zijn mosplanten?" in het Nieuw Algemeen Magazijn van Wetenschap, Kunst en Smaak, uit 1797. Ook was hij een Latijns dichter. In 1777 overleed Christiaan Kleijnhoff. Hij werd begraven in Enspijk, waar ook zijn vrouw Huberta in 1792 in het graf werd bijgezet. (http://home.kpn.nl/a.camijn/Christiaan%20Kleijnhoff.htm)

Knaut

Christian Knaut (August 16, 1656 – April 11, 1716) was a German physician, botanist and librarian born in Halle an der Saale. His brother, Christoph Knaut (1638–1694) was also a physician and botanist. He studied medicine at the University of Leipzig, where he had as instructors Gottfried Welsch, Paul Amman, Michael Ettmüller and Johannes Bohn. In 1682 he obtained his doctorate from the University of Jena with a dissertation titled De fermentatione in sanguine non existente. Afterwards he returned to Halle, were he served as a librarian and personal physician to Prince Emanuel Lebrecht of Anhalt–Köthen. As a librarian he was the author of a chronicle and description involving the counties of Ballenstädt and Aschersleben (1698). As a botanist he published Compendium Botanicum sive Methodus plantarum genuina, in which he provided a classification system for flowering plants based on petal number and arrangement. Carolus Linnaeus named the plant genus Knautia in honor of Christian and Christoph Knaut. The standard author abbreviation Knaut is used to indicate this individual as the author when citing a botanical name.

Knox

Robert Knox (8 February 1641 – 19 June 1720) was an English sea captain in the service of the British East India Company. He was the son of another sea captain, also called Robert Knox. Born at Tower Hill in London, the young Knox spent most of his childhood in Surrey and was taught by James Fleetwood, later the Bishop of Winchester. He joined his father's crew on the ship Anne for his first voyage to India in 1655, at the age of 14, before returning to England in 1657. That year, Oliver Cromwell issued a charter granting the East India Company a monopoly of the Eastern trade, requiring the elder Knox and his crew to join the service of the Company. The two Knoxes sailed for Persia in January 1658. They suffered the loss of the ship's mast in a storm on 19 November 1659, forcing them to put ashore on Ceylon, now Sri Lanka. The ship was impounded and sixteen of the crew, including the Knoxes, were taken captive by the troops of the Kandyan king, Rajasinghe II. The elder Knox had inadvertently angered the king by not observing the expected formalities and had the misfortune to do so during a period of tension between the king and some of the European powers. Although the crew was forbidden from leaving the kingdom, they were treated fairly leniently; the younger Knox was able to establish himself as a farmer, moneylender and pedlar. Both men suffered severely from malaria and the elder Knox died in February 1661 after a long illness. Robert Knox eventually escaped with one companion, Stephen Rutland, after nineteen years of captivity. The two men were able to reach Arippu, a Dutch fort on the north–west coast of the island. The Dutch treated Knox generously and transported him to Batavia (now Jakarta) in the Dutch East Indies, from where he was able to return home on an English vessel, the Caesar. He arrived back in London in September 1680. During the voyage Knox wrote the manuscript of An Historical Relation of the Island Ceylon, an account of his experiences on Ceylon, which was published in 1681. The book was accompanied by engravings showing the inhabitants, their customs and agricultural techniques. It attracted widespread interest at the time and made Knox internationally famous, influencing Daniel Defoe's Robinson Crusoe as well as sparking a friendship with Robert Hooke of the Royal Society. It is one of the earliest and most detailed European accounts of life on Ceylon and is today seen as an invaluable record of the island in the 17th century. Knox became a close friend and collaborator of Robert Hooke, for whom he frequently brought back gifts from his travels. In return, Hooke took Knox to the local coffeehouses for chocolate and tobacco, then considered luxuries. On one occasion, Knox presented Hooke with samples of "a strange intoxicating herb like hemp" which he dubbed "Indian hemp" or "Bangue"; it is better known today as Cannabis indica, a plant which was unknown at the time in Europe. Hooke gave an address to the Society in December 1689 in which he provided what was the first detailed description of cannabis in English, commending its possible curative properties and noting that Knox "has so often experimented it himself, that there is no Cause of Fear, tho' possibly there may be of Laughter." Knox was present when Hooke died on 3 March 1703 after a long illness and took on the responsibility of arranging his friend's burial. Knox continued to work for the East India Company for thirteen years after his return from the East, captaining the ship Tonqueen Merchant for four further voyages to the East. He enjoyed only mixed success and quarrelled with the company, which eventually dismissed him in 1694. Four years later he set himself up on his own trading vessel, the Mary, but the venture was not a success. He returned permanently to England in 1701 and spent his retirement writing about Ceylon and his life. He died, prosperous but unmarried, at St Peter le Poer in the City of London in June 1720 and was buried at St Mary's Church, Wimbledon.

Koelreuter

Joseph Gottlieb Kölreuter (April 27, 1733 – November 11, 1806), also spelled Koelreuter or Kohlreuter, was a German botanist. Kölreuter was born the son of a pharmacist in Karlsruhe, Germany, and grew up in Sulz. He studied medicine at the University of Tübingen under physician and botanist Johann Georg Gmelin, receiving his PhD in 1755. He worked in St. Petersburg from 1756 to 1761, when he moved back to Sulz and in 1762 to Calw. Kölreuter described many plant species, and studied pollen. The genus Koelreuteria has been named in his honour. Kölreuter died in Karlsruhe, Germany. Works: Dissertatio inauguralis medica de insectis coleopteris, nec non de plantis quibusdam rarioribus... Tubingae: litteris Erhardianis (1755) – Vorläufige Nachricht von einigen, das Geschlecht der Pflanzen betreffenden Versuchen (1761–1766) – Das entdeckte Geheimniss der Cryptogamie (1777). The standard author abbreviation Kölr. is used to indicate this individual as the author when citing a botanical name.

Koenig

Johann Gerhard König (également orthographié Koenig) est un médecin, un missionnaire et un botaniste suisse, né en 1728 à Coulard (entre la Pologne et la Russie) et mort en 1785 en Inde. Il est l’un des premiers botanistes à explorer l’Inde. Il suit les cours de Carl von Linné (1707–1778) et correspond avec Sir Joseph Banks (1743–1820). Il visite l’Islande, dont il étudie la végétation. König est envoyé dans la colonie néerlandaise en Inde près de Madras. Il est le médecin au poste de traite ainsi qu’à la mission morave. Il y reste dix ans avant de travailler au Nawab d'Arcot. Quatre ans plus tard, il entre dans la puissante Compagnie anglaise des Indes orientales comme botaniste. Il est alors envoyé au Siam et dans la péninsule Malaise où il a la charge de trouver des espèces utiles comme la cardamome ou le garcinia gummi–gutta afin de les mettre en culture en Inde. Il fait d’importantes récoltes de spécimens qu'il envoie à Linné, Sir Banks et Anders Jahan Retzius (1742–1821). Il fait paraître plusieurs ouvrages de botanique dont De indigenorum remediorum ad morbos curves regioni indemicos expeignandos efficacia en 1773.

Krascheninnikow

Stepan Petrovitch Krascheninnikow est un explorateur et géographe russe, né le 11 novembre (vieux style 18 octobre) 1711 à Moscou et mort le 8 mars (25 février) 1755 à Saint–Pétersbourg. Krascheninnikow donna la première description complète de la péninsule du Kamtchatka au XVIIIe siècle. Il fut élu à l'Académie des sciences de Russie en 1750. Le volcan Krascheninnikow du Kamtchatka a été nommé en son honneur. Krascheninnikow fit ses études à l'Académie slave grecque latine de Moscou (1724–1732), où Mikhaïl Lomonossov était un de ses condisciples. Il poursuivit ses études à Saint–Pétersbourg, avant de participer à des expéditions en Sibérie (1733–1736) et dans la péninsule du Kamtchatka (1737–1741). En Sibérie, entre 1733 et 1736, il explora notamment quelques cavités naturelles abritant des vestiges préhistoriques. En 1736, il arrive au Kamtchatka pour y préparer l’arrivée de l’équipe scientifique de l’expédition, mais celle–ci ne peut finalement s'y rendre. Aussi, il est chargé d’étudier seul cette région, accompagné seulement d'un garde et d'interprètes; il reçoit par courrier les instructions des scientifiques restés derrière lui. En 1738, le botaniste Georg Wilhelm Steller (1709–1746) le rejoint afin de le seconder dans ses recherches. En 1740, Steller le quitte pour rejoindre l'expédition de Vitus Béring. À son retour dans la capitale russe en 1743 Krascheninnikow est alors fait membre de l'Académie des sciences et obtient un poste de professeur de botanique et d'histoire naturelle. Krascheninnikow rédigea le compte–rendu détaillé des plantes et des animaux de la région qu'il avait visitée, ainsi que de la langue et de la culture des peuples autochtones, les Itelmènes et les Koryaks, avec lesquels il se serait très bien entendu. Sa description du Kamtchatka a été publiée après sa mort, à Saint–Pétersbourg. Une traduction anglaise a été publiée en 1764 puis une traduction française: Histoire et description du Kamtchatka, Amsterdam, éd. Rey, 1770. Krascheninnikow avait commencé la rédaction d'une flore de l'Ingrie, elle est achevée par Gerter en 1761. Le botaniste allemand Johann Anton Güldenstädt (1745–1781) lui dédie le genre Krascheninnikowia, de la famille des Chenopodiaceae, en 1772. Il est enterré au cimetière Saint–Lazare du monastère Alexandre–Nevski de Saint–Pétersbourg.

Kuhn

Adam Kuhn (28 November 1741–5 July 1817) was an American physician and naturalist, and one of the earliest professors of medicine in a North American university. Kuhn was born in Germantown, son of German immigrant parents. He studied medicine under his father. Then he went to Sweden and studied medicine and natural history 1761–1764 at Uppsala University, where he was probably the only American student of Carolus Linnaeus. He continued his studies at the University of Edinburgh, where he graduated as M.D. in June 1767, and published his thesis, De Lavatione frigida. Returning to America, he practiced as a physician in Philadelphia and was 1768–1789 professor of Materia medica and 1789–1797 of the Theory and Practice of Medicine at the Medical School of the College of Philadelphia (later the University of Pennsylvania), founded in 1765 as the first faculty of Medicine in the thirteen colonies. Kuhn was a physician of the Pennsylvania Hospital from May 1775, until January 1798. He was one of the founders of the College of Physicians of Philadelphia in 1787, and was its president from July 1808 until his death. Benjamin Rush wrote in his autobiography that Kuhn, after the death of Dr John Jones in June 1791, was considered the leading physician in Philadelphia and the one favored by "the principal officers of the general government". He treated "Washington Custes" (George Washington Custis, the son of Washington's stepson, see Martha Washington) and functioned as the family physician of George Washington. There is, however, no evidence that he actually treated the President.

Kylling

Peder Lauridsen Kylling (c. 1640 – 1696) was a 17th century Danish botanist. He was born in Assens and began studies at the University of Copenhagen in 1660. He graduated in theology in 1666 and was called as parish minister. However, for reasons now unknown, the call was withdrawn shortly afterward. Kylling then engaged in studies of botany. His best known work is the Viridarium Danicum ("The Danish Garden"), published in 1688. This work contains an alphabetic list of plant species and their places of occurrence in the crown lands of the Danish king, mainly from Zealand, but also from Jutland and Slesvig. More than 1,100 plant species were mentioned in the book. The species list was later critically reviewed by M. T. Lange. Kylling is known to have worked on an enlarged edition, which however was never published. According to some sources, that manuscript was found in the library of Albrecht von Haller. The plant genus Kyllinga (Cyperaceae) was named in his honour by Christen Friis Rottbøll.