Lessico


Vindanio Anatolio

Vindonius Anatolius of Beirut (also known as Vindanius, Vindanionius, Berytius) was a Greek author of the 4th century, and may be identical with the praetor of the Roman province of Illyricum mentioned by Ammianus Marcellinus.

He was the author of a "Collection of agricultural practices" based on numerous earlier authors including Sextus Julius Africanus, pseudo-Democritus, pseudo-Apuleius, the Quintilii, Florentinus and Tarentinus. The work of Vindonius is lost, but there is some evidence of its contents.

It was the major source of the 6th century work of Cassiani Bassi, Eclogae de re rustica, which is also lost but was excerpted in the Geoponica, a surviving 10th century text.

Photius included a notice of Vindonius's work in his Bibliotheca (codex 163). A Syriac translation was made in the 6th or 7th century, and Arabic and Armenian translations were made from this in the 9th and 10th centuries.

One page of the original work survives in Bibliothèque Nationale MS B.N.Gr. 2313 f. 49v.

Bibliography

H. Beckh, "De Geoponicorum codicibus manuscriptis" in Acta seminarii philologici Erlangensis vol. 4 (1886) pp. 268–70.

E. Fehrle, Richtlinien zur Textgestaltung der griechischen Geoponica. Heidelberg 1920.

John A. C. Greppin, "The Armenians and the Greek Geoponica" in Byzantion vol. 57 (1987) pp. 46-55.

J. F. Habbi, "Testi geoponici classici in siriaco e in arabo" in Autori classici in lingue del vicino e medio oriente ed. G. Fiaccadori (Rome, 1990) pp. 77–92.
A. Paul de Lagarde, Geoponicon in sermonem syriacum versorum quae supersunt. Leipzig: Teubner, 1860.

E. Oder, "Beiträge zur Geschichte der Landwirthschaft bei den Griechen" in Rheinisches Museum vol. 45 (1890) pp. 58-98, 202-22, vol. 48 (1893) pp. 1-40.

R. H. Rodgers, "Hail, Frost, and Pests in the Vineyard: Anatolius of Berytus as a Source for the Nabataean Agriculture" in Journal of the American Oriental Societies vol. 100 (1980) pp. 1–11.

J. L. Teall, "The Byzantine agricultural tradition" in Dumbarton Oaks papers vol. 25 (1971) pp. 35-59.


Vindonius Anatolius

Vindonius Anatolius Berytius (sive Vindanius, Vindanionius) est scriptor Graecus saec. 4 p. C. n. Fortasse idem est atque praetor provinciae Illyrici ab Ammiano Marcellino laudatus. Conscripsit Synagoge consuetudinum rei rusticae. Operis Vindonii Anatolii nunc deperditi nonnulla indicia habemus.

Fons principalis erat operis saec. 6 Cassiani Bassi cui titulus erat Eclogae de re rustica, item deperditi, ex quo multa exstant in Geoponicis imperatori Constantino VII Porphyrogenito dicatis. Photius patriarcha in Bibliotheca sua (codice 163) opus Vindonii Anatolii breviter describit.

Translatio in lingua Syriaca facta est saec. 6 vel 7 (Ywannys, Akruta); de ea translationes Arabica necnon Armeniaca facta sunt saeculis 9 et 10.

Una pagina exstat in libro manu scripto Bibliothecae Nationalis Francicae B.N.Gr. 2313 f. 49v.[ Edita ab H. Beckh (1886); vide etiam E. Fehrle (1920) pp. 7-14.]

Fontes ex quibus hausit Vindonius Anatolius sunt Sextus Iulius Africanus, pseudo-Democritus, pseudo-Apuleius, Quintilii, Tarentinus, Florentinus, Pamphilus et fortasse alii [ Photius, Bibliotheca 163 ad init., cf. Geoponica liber 1 praefatio.]. In fragmentis Anatolii de bubus citantur Hippocrates, Apsyrtus, Didymus, Tarentinus, Democritus, Quintilii, Africanus, Sotion, Varro, Paxamus, Florentinus.

Index fragmentorum nominatim servatorum

Fragmenta Anatolii in corpore Hippiatricorum servata [Oder & Hoppe (1927) vol. 2 pp. 115-121, 325-336.]
Geoponica 2.9: de optima terra "Berytii"
Geoponica 2.10: de determinatione terrae "Anatolii"
Geoponica 2.16: de semina eligenda "Vindanionii"
Geoponica 4.11 "Berytii"
Geoponica 5.10 "Anatolii"
Geoponica 5.11 "Berytii"
Geoponica 5.18 "Anatolii"
Geoponica 5.33 "Berytii"
Geoponica 5.34 "Vindanionii"
Geoponica 6.3-4 "Anatolii"
Geoponica 6.13 "Anatolii"
Geoponica 7.28 "Anatolii"
Geoponica 7.33 "Berytii"
Geoponica 7.36 "Vindanionii"
Geoponica 8.24 "Berytii"
Geoponica 10.8 "Anatolii"
Geoponica 10.18 "Anatolii"
Geoponica 10.19 "Berytii"
Geoponica 10.38 "Berytii"
Geoponica 10.43 "Vindanionii"
Geoponica 10.69 "Berytii"
Geoponica 10.72 "Anatolii"
Geoponica 10.85 "Anatolii"
Geoponica 11.20 "Anatolii"
Geoponica 12.5 "Vindanionii"
Geoponica 12.7 "Anatolii"
Geoponica 12.36 "Anatolii"
Geoponica 12.37 "Berytii"
Geoponica 13.4.5 "Anatolius et Tarentinus"
Geoponica 13.4.9 "Anatolius"
Geoponica 13.12 "Berytii"
Geoponica 13.12.3 "Anatolius"
Geoponica 13.17 "Anatolii"
Geoponica 14.13 "Berytii"
Geoponica 14.20 "Berytii"
Geoponica 14.21 "Anatolii"
Geoponica 18.17 "Anatolii"
Geoponica 18.18 "Berytii
"

Bibliographia

H. Beckh, "De Geoponicorum codicibus manuscriptis" in Acta seminarii philologici Erlangensis vol. 4 (1886) pp. 268–70.

E. Fehrle, Richtlinien zur Textgestaltung der griechischen Geoponica. Heidelbergiae, 1920.

John A. C. Greppin, "The Armenians and the Greek Geoponica" in Byzantion vol. 57 (1987) pp. 46-55.

J. F. Habbi, "Testi geoponici classici in siriaco e in arabo" in Autori classici in lingue del vicino e medio oriente ed. G. Fiaccadori (Roma, 1990) pp. 77–92.

A. Paul de Lagarde, Geoponicon in sermonem syriacum versorum quae supersunt. Lipsiae: Teubner, 1860.

E. Oder, "Beiträge zur Geschichte der Landwirthschaft bei den Griechen" in Rheinisches Museum vol. 45 (1890) pp. 58-98, 202-22, vol. 48 (1893) pp. 1-40.

E. Oder, K. Hoppe, Corpus hippiatricorum Graecorum. Lipsiae: Teubner, 1927.

R. H. Rodgers, "Hail, Frost, and Pests in the Vineyard: Anatolius of Berytus as a Source for the Nabataean Agriculture" in Journal of the American Oriental Societies vol. 100 (1980) pp. 1–11.

J. L. Teall, "The Byzantine agricultural tradition" in Dumbarton Oaks papers vol. 25 (1971) pp. 35-59.


Anatolius (Vindanius ou Vindanionius, Berytus) – Ces trois noms, selon certain auteurs, désigneraient un seul et même écrivain grec; selon d'autres, et avec plus de raison, trois écrivains différents. Un Anatolius Vindanius vivait au III siècle de notre ère. Il est, sans doute, l'auteur des articles, au nombre de dix, insérés sous le nom de d'Anatolius dans l'Hippiatrique grecque*. Il y est parlé en détail des accidents déterminés par les sangsues que les chevaux prennent en buvant dans les mares. Des écrits d'agronomie se trouvent dans les Géoponiques, sous le noms de Berytus et de Vindanius ou Vindanionius.

Neumann Louis Georges
Biographies vétérinaires, avec 42 portraits dessinés par l'auteur
Paris: Asselin et Houzeau, 1896
http://web2.bium.univ-paris5.fr)


Anatolius Vindanius de Beyrouth

Anatolius Vindanius de Beyrouth; on connaît de cet auteur un ouvrage d'agriculture qui a principalement un intérêt lexicographique. Il s'agirait d'une version, rendue en syriaque, des géoponies grecques contenues dans un manuscrits du Musée Britannique (British Museum) du VIIIè ou IXè siècle qui a été publié par Paul de Lagarde. Ces géoponies grecques provenant elles-mêmes d'un original syriaque. Source: Geoponicon in sermonem syriacum versorum quae supersunt, Leipzig, 1860; comparer De Geoponicon versione syriaca scripsit A.P. de Lagarde, Berlin, 1855, réimprimé dans les Gesammelte Abhandlungen de Lagarde, Leipzig, 1866. Un fragment syriaque des Géoponiques imprimé par Land dans ses Anecdota syriaca, IV, 100, a été reconnu par Noeldeke, Litt. Centralblatt, 1876, p.145. (1). L'original est précisément le livre d'Anatolius Vindanius de Beyrouth. Nous savons par Photius que les églogues géorgiques d'Anatolius Vindanius comprenaient douze livres.

www.cerclesyriaque.fr